Mevrouw T. is 59 jaar, heeft een verstandelijke beperking en weegt meer dan 200 kilo.
Ze werd thuis uit bed getakeld door de brandweer en naar het ziekenhuis gebracht. Door haar overgewicht ligt ze al jaren op bed en daardoor is er een doorligwond ontstaan die niet meer door de thuiszorg verzorgd kan worden.
De wond is meer dan 15cm lang, 10cm breed en een halve vinger diep.
T. heeft als hobby's: tv kijken, koekjes en bonbons.
Zo verteld ze als ik ernaar vraag tijdens de zorg.
Ze is lief.
Heel eerlijk, heeft gevoel voor drama en maakt graag grapjes.
Ze zegt dat ze het rot vind voor de verpleging dat ze zo zwaar is.
En dat ze zich daar schuldig om voelt. Ik vertel haar dat we hebben geleerd hoe we zorg kunnen verlenen terwijl we zelf goed voor onze rug zorgen.
"Gelukkig maar". Zegt T.
Om 930u kom ik binnen voor de ochtendverzorging. Op haar nachtkastje staat het dienblad van het ontbijt dat ze zojuist heeft genuttigd.
Ik zie voor 6 sneeën brood verpakkingen liggen van roomboter, kaas en vleeswaren;
Er staat een leeg bakje waar kwark met muesli in heeft gezeten;
Twee lege koffiekopjes;
Een halfleeg glas jus 'd orange;
Een nagenoeg leeg flesje eiwitverrijkte drank;
De plastic verpakking van een ontbijtkoek;
Een leeggeknepen breakerverpakking;
En een bananenschil.
Allemaal gezonde, eiwitrijke voedingsmiddelen ter bevordering van de wondgenezing.
Mw T. is televisie aan het kijken. Op haar buik ligt een pak chocoladekoekjes.
Zuster: Goedemorgen T. Ik kom je even opfrissen en de wond verzorgen.
"Ik zie dat je goed hebt ontbeten?".
Zeg ik terwijl ik het dienblad opruim en de spulletjes erbij pak om mw te verzorgen.
T: Goedemorgen zuster. Jazeker, het was lekker.
Maar ik heb nog een beetje trek.
Z: Wat ben je aan het kijken?
T: Dat programma over die dikke mensen met die dokter die ze helpt.
Z: Op TLC?
T: Ja.
Z: Mijn moeder heeft er wel eens over verteld, maar ik heb het nog nooit gezien.
Volg je dat graag?
T: Ja, want misschien kan ik er iets van leren om af te vallen.
Z: Wil je dat graag?
T: Ja.
Z: Dan heb je de eerste stap al gezet; het écht willen.
T: Ja, ik wil het echt. Maar ik weet niet of ik het kan.
Zegt T. met volle mond omdat er weer een koekje ingeschoven is.
De halve verpakking is inmiddels leeg.
Z: Ik denk wel dat jij dat zou kunnen hoor.
T: Ja zuster?
Z: Natuurlijk kun jij dat! Daar heb ik alle vertrouwen in.
Zou je nu alvast een begin kunnen maken?
T. denkt even na. Kijkt naar de koekjes. En dan naar mij.
T: Ik zou natuurlijk nu kunnen stoppen met koekjes eten.
Z: Wat een goed idee! Dat lijkt me een heel goed begin.
T. glimlacht vol trots, geeft me de halve koekverpakking en zegt ineens heel kordaat
"Hier! Leg maar weg! De koekjes kunnen mijn rug op!"'.
Z: Wauw! T!! Wat goed zeg!
Jij bent sterker dan die koekjes!
Ik pak de koekjes aan en leg ze in de onderste lade van haar nachtkastje.
Terwijl ik haar help haar boven- en onderlichaam te wassen kletsen we over
van-alles-en-nog-wat. Als ik haar heb afgedroogd, vraag ik haar om op haar zij te draaien zodat ik haar rug en achterwerk kan wassen daarna de wond te verzorgen.
Ik geef haar een duwtje op ene-tweeë-drieë omdat ze zichzelf niet alleen kan draaien.
Als ze op haar zij ligt, schiet ik in de lach om de aanblik van haar rug.
T: Waarom moet u lachen zuster?
Z: Er plakken twee chocoladekoekjes op je rug T. En een dropje.
T: Oh, ik was dat dropje vannacht al kwijt.
Maar dat is grappig he zuster? Ik zei net dat die koekjes mijn rug op konden.
Z: Dat zei je inderdaad ja. Haha.
Die koekjes hebben goed naar je geluisterd.
We lachen er samen hartelijk om totdat Mw T. ineens stopt met lachen en me uiterst serieus meedeelt dat ze het dropje wel wilt maar de koekjes nu niet hoeft. En me vraagt om ze terug in de verpakking te doen.
Ze draait haar hoofd naar me toe, kijkt me aan met de onschuld van een klein kind en zegt:
"Of wil jij ze misschien?".
Z: Ehm...
T: Ja, je mag ze wel hoor, ik heb toch nog een half pak. Ze zijn lekker!
Z: Nou.. ehm...
T: Wil je ze dan in het pak stoppen?
Z: Lieverd. Ze zaten aan je rug geplakt....
T: Ja.
Z: Dicht bij de wond....
Dat is niet zo heel erg fris.
Het is behoorlijk vies eigenlijk.
Ik gooi ze weg.
T: Maar ik vind het zonde.
Z: Is het ook. Maar ik gooi ze wel weg.
Hup in de prullenbak ermee.
T. kijkt me aan met grote verdrietige honden ogen.
Maar als ze ziet dat ik voet bij stuk houdt zegt ze met een dramatische zucht:
"Okeee....zucht... gooi ze maar weg dan...".
Ik pak de koekjes en gooi ze in de prullenbak.
"Dag koekjes" zegt T.
Terwijl ze ernaar zwaait en
weemoedig naar de prullenbak staart.
Ik verwissel mijn handschoenen en begin aan de wondzorg.
T. zegt een tijdje niets, op enkele dramatische zuchten na.
T: Zonde van die koekjes hé zuster?
Z: Ja, vind je het zonde?
T: Ze waren wel vies, maar toch vind ik het zonde.
Z: Het is maar hoe je het bekijkt lieverd.
T: Ja, eigenlijk hebben al die koekjes en bonbons er ook een beetje voor gezorgd dat ik nu in het ziekenhuis lig.
Maar nu denk ik de hele tijd aan die koekjes in de prullenbak.
Z: Zegt je hoofd dat?
T: Ja.
Z: Wat zegt je buik dan?
T: Die zegt: "Blegh, ik kan geen koekje meer zien!".
T. draait weer haar hoofd naar me toe en kijkt me zelfverzekerd aan.
"Weet je wat zuster?".
Z: Nou?
T: Gooi die andere koekjes ook maar in de prullenbak!
Z: Weet je het zeker?
T: Ja. Ik heb me vergist.
Ze kunnen niet mijn rug op, maar de bak in!